Het venijn van de graspol

Dromen zijn bedrog, ondertussen moet er hard gewerkt worden. Op 29 oktober is de start van mijn eerste piketpaaltje, de Indian Summer Ultravan 100 km. De afgelopen weken stonden in het teken van de laatste puntjes op de i. Nieuwe sportvoeding, eentje die ik wel uren achter elkaar kon waarderen zonder dat het mijn neus zou uit komen. Nieuwe schoenen inlopen. Tijdens een duinen training krompen de schoenen een maat. Zand in de binnenvoering bij de neuzen dat er onmogelijk uit wilde.

De schoenen kregen een tweede kans bij de Trail St. Jacques de Compostelle. Een trail van de citadel in Namen naar de citadel in Dinant, 46 km schoon aan de haak. Conclusie: de schoenen kunnen de kliko in. Ik heb nog nooit zulke zere voeten gehad. Boven op de voet (beide kanten) pijn, pijn en nog eens pijn. Ik vreesde een stressfractuurtje maar het bleken heftige drukpunten te zijn. Ik overwoog om direct door te gaan naar barefoot running. Thuis in allerijl via internet nieuwe schoenen besteld en die loop ik nu in. En dat gaat goed!

Sportvoeding, check! Schoenen, check! Nieuw racevest, check! Alles uitgeprobeerd en goed bevonden. Nu alleen maar heel blijven. En dat is geen sinecure, 16 oktober toog ik al vroeg op weg naar Lochem, zo’n 2 uur rijden. Gezellig met een loopmaatje die ook over twee weken de ISU loopt. In de auto ging het voornamelijk over traillopen, onze voorbereiding en de te volgen strategie op die 100 km. Een typisch voorbeeld van een gesprek waar je als buitenstaander die niks met (ultra)trailrunnen heeft, totaal niks van begrijpt en alleen maar kan denken: “ze zijn gek geworden”.

Aanvankelijk had ik me ingeschreven voor de lange afstand, trail marathon. Maar met het idee om heel te blijven toch maar gekozen voor de 31 km. Een prachtige trail, met super mooi weer. Wel wat karig met de pijltjes & lintjes die de route aangeven. Na 20 minuten waren we al weer terug bij de start/finish. Pijltje gemist, dat er overigens wel hing. Sowieso vielen de pijltjes weg in het bos, of ze hingen te hoog, te laag, of pal achter een boom. Mopperend gingen we met een aantal lopers heen en weer door het bos totdat we weer op de route zaten.

De eerste 24 km verliepen voorspoedig. De extra 3 km door het ommetje in het bos vond ik toen nog een bonus. De zon brandde aardig toen ik door een weiland aan de rand van het bos liep. Als ik trailtraining geef aan mijn loopgroep roep ik altijd : “kijk uit je doppen en til je poten op”. Ik had beter naar mijn eigen advies moeten luisteren. Een als graspol vermomde boomwortel had duidelijk andere plannen. Voor ik het wist deed ik een “superman”. Trailjargon voor een onvervalste buikschuiver. Knalhard op mijn rechterknie. Heel even bleef ik languit liggen in het gras, bang om me te bewegen. Toen ik ging zitten werd ik duizelig. Dat trok gelukkig snel weg en ik stond op. Ik voelde wel wat aan de bovenkant van mijn kuit maar besloot rustig te gaan dribbelen, de waterpost kon niet ver weg zijn, zo’n 2 km nog.

Bij de waterpost rust genomen en vanaf daar was het nog 8 km naar de finish. Een aantal keren verstapte ik me nog flink, steeds weer die rechterkant. Ik was blij toen ik bij de finish was. Tijdens het lopen voelde ik niet zo veel. Toen ik na 2 uur in de auto thuis kwam, piepte ik wel anders. Met veel moeite kwam ik de auto uit. En nu? Een nacht niet geslapen door de pijn in mijn been. Vanochtend gekoeld met een icepack (ik werk vanuit huis vandaag). De training van de loopgroep voor vanavond gecanceld. En nu noodgedwongen de tapermodus in. Dan maar twee weken niet meer trainen. Hoef ik me ook niet meer druk te maken of ik te veel of te weinig heb getraind. Beter niet trainen en herstellen, dan geblesseerd zijn en helemaal niet kunnen lopen op de ISU. Want ja, ik ga er wel vanuit dat ik straks aan de start sta!

Wel toevallig dat ik dan ook net de post van Kirsten voorbij zie komen: luisteren naar je lichaam. Ik geef direct toe, ik ben daar niet altijd heel goed in. Een pijntje neem ik voor lief. De knie is echter meer dan een pijntje. Het wordt spannend de komende twee weken. Wel of niet lopen bij de ISU. Tijd (en rust) zal het leren!

Tue, 08 November